Artyści festiwalu

Ur. 1937-05-04, Ferndale, Michigan (USA). Jako dziecko Carter ćwiczył na wiolonczeli, marząc o karierze muzyka klasycznego. Opanował też biegle inne instrumenty - skrzypce, klarnet i puzon, jednak instrumentem swojego życia uczynił kontrabas. Z czasem zmienił swoje zainteresowania muzyczne i zdecydował się poświęcić jazzowi, kiedy uświadomił sobie, że jako artyście murzyńskiemu ciężko będzie przebić się na rynku muzyki klasycznej, a ambicja i poczucie własnej wartości nie pozwoliłyby mu na przyjęcie drugoplanowej pozycji. Kiedy rozpoczął stałe występy z muzykami jazzowymi w kwintecie Chico Hamiltona, miałjuż ponad 20 lat. Później jednak jego kariera potoczyła się oszałamiająco. W latach 60. współpracował z tak wybitnymi przedstawicielami nowoczesnego jazzu, jak Eric Dolphy, Don Ellis, Cannonball Adderley, Mal Waldron i Thelonious Monk. W latach 1963-68 współtworzył słynnąsekcję rytmiczną Milesa Davisa, wraz z Herbiem Hancockiem iTonym Williamsem. Stał się jednym z najbardziej rozchwytywanych muzyków sesyjnych i na swoim koncie ma kilkaset płyt. W czasie współpracy z Davisem i później występował i nagrywał z takimi artystami, jak George Benson, Stanley Turrentine, New York Jazz Sextet/Quartet, Sonny Rollins, V.S.O.P. (Carter, Hancock, Williams, Wayne Shorter i Freddie Hubbard), McCoy Tyner i Milestone All Stars. Od czasu do czasu prowadził też własne zespoły i nagrywał płyty. Podobnie napięty terminarz miałw latach 80. jako częsty partner muzyczny m.in. Hubbarda, Cedara Waltona, Jima Halla i George'a Duke'a. W tym samym czasie po raz kolejny w towarzystwie kolegów z kwintetu Davisa wyruszył w trasę po USA, z tym że tym razem bez Shortera i Hubbarda, za to z Wyntonem Marsalisem. Carter należy do najwybitniejszych kontrabasistów w całej historii jazzu. Dysponuje oszałamiającą techniką, której jednak nie nadużywa, koncentrując się przede wszystkim na pracy w sekcji rytmicznej, grając z precyzyjnym, motorycznym wyczuciem rytmu. Jest wymarzonym akompaniatorem śpiewaków: regularnie występuje z Leną Horne, w swojej dyskografii ma płyty z Arethą Franklin i innymi sławami wokalnego jazzu, a jego duet z Helen Merrill w "My Funny Valentine" z 1968 r. jest od 30 lat obiektem analiz młodych kontrabasistów. Podobne piętno doskonałości nosi jego solo we własnym utworze "Third Plane". Jednakże największa siła Cartera leży w grze sekcyjnej i choćby z tych powodów jego klasyczne nagrania z Davisem, w których tyle do powiedzenia miała właśnie sekcja, są świadectwem jego niedościgłego mistrzostwa.