Polskie Stowarzyszenie Kontrabasistów ukonstytuowało swoje istnienie na przełomie kwietnia i maja 1994 roku. Idea utworzenia polskiej rodziny kontrabasowej była rezultatem ciekawych spotkań i podróży artystycznych oraz twórczych fascynacji kontrabasistki Ireny Olkiewicz.
Już w czasie pięcioletnich studiów w PWSM we Wrocławiu w klasie prof. Edwarda Krysty - niedoścignionego erudyty, organizatora i propagatora wszelkich nowości kontrabasowych gromadziła w sobie doświadczenie i wiedzę potrzebną do urzeczywistniania marzeń o spotkaniach z czołowymi przedstawicielami wielkiego kontrabasowego świata.
Dumna ze swoich polskich korzeni Irena Olkiewicz postawiła sobie za cel stworzenie struktury, która umożliwiłaby organizowanie w Polsce tak znakomitych spotkań i koncertów kontrabasowych z jakimi było jej dane zetknąć się w Niemczech, Włoszech, Egipcie i USA. Mając przywilej udziału w zorganizowanym przez prof. Edwarda Krystę I Ogólnopolskim Sympozjum Kontrabasu w 1974 roku we wrocławskiej PWSM już wtedy doceniła wartość wydarzenia, którego bohaterem był kontrabas.

Także na studiach po raz pierwszy usłyszała nagrania legendarnego wirtuoza kontrabasu Gary Karra z płyty LP prezentowanej przez jej pedagoga na zajęciach z literatury przedmiotu głównego. Te wspólne klasowe spotkania przy nagraniach mistrzów takich jak Gary Karr, Ludwig Streicher, Jean Marc Rollez, Frantisek Posta czy Klaus Trumpf miały ogromny wpływ na dalszą drogę artystyczną i organizacyjną Ireny, bowiem już wtedy zapałała nieodpartą chęcią „żywego dotknięcia” mistrzowskich interpretacji i czerpania wiedzy daleko wykraczającej poza akademickie obowiązki. Trzykrotny udział w Międzynarodowych Kursach Mistrzowskich w klasie prof. Ludwiga Streichera w Weimarze ugruntował jej rewolucyjny wtedy w Polsce a wprowadzony do rodzimego szkolnictwa kontrabasowego przez prof. Edwarda Krystę sposób „Streicherowskiego” trzymania smyczka, któremu wierna jest do dzisiaj.
Podczas kursów weimarskich w niepowtarzalnej twórczej atmosferze pod skrzydłami znakomitego mistrza zakiełkowały kontrabasowe przyjaźnie z prof. Klausem Trumpfem i Milošlavem Gajdošem, z których czerpie nadal inspirację do kolejnych kontrabasowych wyzwań. Kolejne lata, doświadczanie i nieprzemijająca satysfakcja z możliwości pogłębiania kontrabasowej wiedzy poprzez kontakty z najwybitniejszymi wirtuozami i autorytetami pedagogicznymi świata kontrabasu utwierdziły Irenę Olkiewicz w przekonaniu, że powinna zachęcie najbliższych jej sercu absolwentów i studentów do utworzenia czegoś w rodzaju grupy polskich pasjonatów tego niezwykłego instrumentu. Pierwsze spotkanie z wybitnym włoskim kontrabasistą Francesco Petracchim zorganizowała wespół z prof. Edwardem Krystą będąc już asystentką.
Kolejne, będące kamieniem węgielnym Polskiego Stowarzyszenia Kontrabasistów, pieczołowicie przygotowywane, poprzedzone długą i niezwykłą korespondencją, pełne niepokoju o efekt końcowy odbyło się 20 maja 1992 roku w Domu Pracy Twórczej - Zamek Wojnowice nieopodal Wrocławia. Gościem Ireny Olkiewicz tym razem był sam mistrz, legenda światowego kontrabasu, Amerykanin Gary Karr oraz Jego niezwykły kontrabas „Amati”. Młodzieńcze marzenia spełniły się. Po raz pierwszy najwybitniejszy przedstawiciel światowego kontrabasu wielbiony i podziwiany przez tysiące kontrabasistów i nie tylko kontrabasistów! przyjął zaproszenie do poprowadzenia klasy mistrzowskiej w Polsce! W tym miejscu chwała i podziękowania dla Pani Agnieszki Duczmal i Jej małżonka, kontrabasisty Andrzeja Jaroszewskiego za ułatwienie kontaktu z mistrzem.
Podczas majowego spotkania w niepowtarzalnej atmosferze polskiej gościnności firmowanej przez historyków sztuki i zarządców wojnowickiego zamku na wodzie - Państwa Iwony i Franciszka Oborskich zakiełkowała niezwykła przyjaźń pomiędzy dwoma kontrabasistami Mistrzem Gary Karrem i Jego „uczennicą” Ireną Olkiewicz.
Jednakże nie tylko Gary Karr zainspirował Irenę do utworzenia Polskiego Stowarzyszenia Kontrabasistów. Kropkę nad „i” postawił Jej małżonek, wybitny polski flecista Grzegorz Olkiewicz, który w roku 1993 doprowadził szczęśliwie do powstania Stowarzyszenia Flecistów Polskich będąc wybranym jego pierwszym prezesem, i który z dużym poświęceniem pomagał także urzeczywistnić starania żony o powołanie do istnienia stowarzyszenia kontrabasowego w Polsce.
Pierwsze starania zaowocowały już pod koniec roku 1993 kiedy to na rozesłanych przez Irenę 80 listów do kontrabasistów z polskich szkół, filharmonii i teatrów operowych z zapytaniem o celowość utworzenia w Polsce stowarzyszenia kontrabasistów odpowiedziało „TAK” ponad trzydziestu z nich. Były wśród nich także te najważniejsze od Profesorów Wiktora Gadzińskiego, Edwarda Krysty, Wenancjusza Kurzawy, Adama Chamery oraz grup kontrabasu Filharmonii Narodowej i Łódzkiej. Poetycko zareagował kontrabasista Kazimierz Liszcz z Filharmonii Lubelskiej, układając swoją aprobatę wierszem. Listy te przechowywane są w archiwum PSK aby dać wiarę prawdzie jak wielu kontrabasistów w Polsce spragnionych było spotkania i zjednoczenia w większe grono chętne do działań na rzecz rodzimej kultury kontrabasowej.

Pierwsze założycielskie zebranie odbyło się 6 lutego 1994 roku w Akademii Muzycznej. Wzięło w nim udział 26 osób z dużych i małych ośrodków byli wśród nich pedagodzy, studenci, uczniowie i sympatycy. W skład Komitetu Założycielskiego weszli: Irena Olkiewicz, Wenancjusz Kurzawa, Damian Kalia, Aleksander Gabryś i Paweł Kozik. Po zaakceptowaniu treści przygotowanego wcześniej Statutu PSK dokonano formalności potrzebnych do utworzenia PSK w obecności pani mecenas mgr Stefanii Wędrychowskiej, która podjęła przedstawienie wniosku o założenie PSK z siedzibą w Akademii Muzycznej im Karola Lipińskiego w Rejonowym Sądzie we Wrocławiu. Kolejne spotkanie będące I Walnym Zgromadzeniem Wyborczym Polskiego Stowarzyszenia Kontrabasistów odbyło się 18 kwietnia 1994 zaowocowało wybraniem Zarządu PSK w składzie: Irena Olkiewicz, prezes, Wanda Ludwiszewska (Gdańsk), Damian Kalia (Wrocław), Piotr Kurzawa (Bydgoszcz), Paweł Kozik (Goerlitz, Niemcy) - viceprezesi.
Zarejestrowanie wybranego zarządu nastąpiło 30 maja 1994 i od tej pory stowarzyszenie miało już wszelkie uprawnienia do działań sprecyzowanych wcześniej w zarejestrowanym Statucie PSK. Nowo wybrany Zarząd zrazu zabrał się do planowania wydarzeń lecz tym co okazało się najważniejsze był prezent wybitnego wrocławskiego artysty plastyka Edwarda Kostki grającego z umiłowania na skrzypcach i gitarze, męża skrzypaczki i ojca flecisty..., który zaprojektował wymowne i piękne logo PSK jako przyjacielski gest i podarunek artystyczny.

Pierwszym ważnym przedsięwzięciem młodego polskiego kontrabasowego stowarzyszenia miał być Ogólnopolski Mistrzowski Kurs Kontrabasowy, którego bohaterem miał być światowej sławy kontrabasista, koncertmistrz London Symphony Orchestra i profesor senior Guildhall School of Musie & Drama z Londynu - Thomas Martin. Kurs odbył się w Akademii Muzycznej we Wrocławiu w listopadzie 1994. Akompaniatorem była Ewa Warykiewicz-Chwastek znana akompaniatorka wybitnego polskiego kontrabasisty Bogusława Furtoka i klasy kontrabasu Giintera Klausa z Frankfurtu n/Menem. Uczestnicy kursu mieli rzadką okazję do posłuchania na żywo utworów Giovanniego Bottesiniego w wykonaniu Thomasa Martina uznanego w świecie za najwybitniejszego interpretatora utworów kontrabasowych tego włoskiego kompozytora i „Paganiniego kontrabasu” jak krytyka muzyczna pisała o nim już za życia. Poza lekcjami mistrzowskimi mogliśmy także posłuchać rzadko wykonywanego Koncertu fis-moll G. Bottesiniego, który Thomas Martin wykonał wraz z orkiestrą Filharmonii Wrocławskiej pod batutą Mieczysława Gawrońskiego. Podczas tej pierwszej wizyty mogliśmy przekonać się także o poza kontrabasowych pasjach mistrza, którymi były i są koniki polskie lub inaczej nazywając - tarpany. Przekonać się, bowiem ta właśnie wizyta zaowocowała długoletnią przyjaźnią pomiędzy wybitnym kontrabasistą scen światowych a znanymi zoologami Hanną i Antonim Gucwińskimi ze słynnego Wrocławskiego ZOO. Thomas Martin zaoferował opiekę finansową nad jedną z mieszkanek ZOO - klaczą „Śnieżką”, której źrebak powędrował do Jego posiadłości pod Londynem i ma się nadal dobrze. Kolejne wizyty profesora we Wrocławiu nie mogły obyć bez odwiedzenia ZOO i zamieszkałych w nim koników polskich. Działo się tak wielokrotnie ku uciesze obydwu stron.
Wizyta Thomasa Martina miała jeszcze jeden ogromnie ważny dla historii PSK i kontrabasu polskiego wątek bowiem Profesor Martin przeznaczył całość honorarium otrzymanego w Filharmonii i dotacji Fundacji im. Stefana Batorego na rzecz działalności stowarzyszenia. Za tą niebagatelną kwotę wydaliśmy w listopadzie 1996 roku pierwszy magazyn „KontraBasiata”, który otworzył nowe możliwości kontaktu dotarcia do szerokiego grona odbiorców jak i dokumentowania historii polskiego kontrabasu dla przyszłych pokoleń. W tym miejscu jeszcze raz serdeczne podziękowania dla Profesora Thomasa Martina za Jego hojność i wymierną pomoc w stawianiu pierwszych kroków PSK.

Spektakularnym wydarzeniem w dniu 17 maja 1995 roku była z pewnością wizyta Maestro Gary Karra we Wrocławiu, który zagrał recital z towarzyszeniem Harmona Lewisa w miejscu gdzie na początku XX wieku koncertował Sergiusz Kusewicki a był to budynek Nowej Giełdy przy ulicy Krupniczej 15. Data 17 maja w historii polskiego kontrabasu nie pozostanie bez echa bowiem w tym właśnie dniu miały miejsce dwa ogromnie ważne wydarzenia: w roku 1957 zmarł w Poznaniu wielki patriota, wirtuoz i orędownik polskiej szkoły kontrabasowej Adam Bronisław Ciechański, a w roku 1995 Gary Karr po wykonaniu recitalu odsłonił tablicę pamiątkową poświęcona Jemu i Sergiuszowi Kusewickiemu na budynku przy Krupniczej 15 ufundowaną przez PSK, której projekt ofiarował Członek Honorowy PSK - artysta plastyk Edwarda Kostkę. W rok później kolejne wydarzenie - pierwsza wizyta fenomenalnego kontrabasisty z Paryża Francois Rabbatha i kurs mistrzowski w Zamku Wojnowice oraz recital z towarzyszeniem pianisty Andrzeja Jungiewicza w uniwersyteckiej Auli Leopoldina. Uczestnicy warsztatów oczarowani byli charyzmą mistrza i jego niezwykłym talentem. W trakcie tej wizyty ukazał się pierwszy magazyn „KontraBasista” sponsorowany przez Thomasa Martina.
Z cennych wydarzeń należy wymienić także wizytę Gottfrieda Engelsa z Hochschule fur Musik w Kolonii (Niemcy), który poza prowadzeniem kursu mistrzowskiego zagrał recital prezentując m.in. Sonatę Franka Proto i „Arpeggione” Franciszka Schuberta. Akompaniowała Teresa Worońko z Akademii Muzycznej we Wrocławiu.
W roku 1997 odbył się pierwszy Międzynarodowy Kontrabasowy Kurs Mistrzowski prowadzony przez Thomasa Martina i Irenę Olkiewicz w Wojnowicach oraz wspólne wykonanie w Auli Leopoldina duetu kontrabasowego „Passioni Amorose” Giovanniego Bottesiniego z Andrzejem Jungiewiczem przy fortepianie. Wtedy tez po raz pierwszy zagrała orkiestra kontrabasowa złożona z uczestników kursu pod batutą Członka Honorowego PSK - Grzegorza Olkiewicza. W programie m. in. znalazły się ragtimy S. Joplina i Adagio T. Albinoniego.
Kolejna wizyta Thomasa Martina we Wrocławiu miała miejsce w styczniu 1998 roku podczas krótkiej przerwy w tournee koncertowym obejmującym koncerty w Filharmonii Narodowej, Jeleniogórskiej i Zielonogórskiej. Zorganizowana z tej okazji konferencja prasowa w Klubie Muzyki i Literatury przy placu Kościuszki przyniosła z sobą także koncert mistrza, który wykonał „Karnawał Wenecki” Giovanni'ego Bottesini'ego z Markiem Werpulewskim przy fortepianie.
Ogromnie ważnym wydarzeniem była w roku 1998 wizyta profesora Juilliard School of Musie z Nowego Jorku - Davida Waltera, który poprowadził klasę mistrzowską podczas Międzynarodowego Mistrzowskiego Kursu Kontrabasowego w Zamku Wojnowice i zadyrygował koncertem orkiestry kontrabasowej uczestników kursu, która wykonała „Recitativi” Ludwiga van Beethovena oraz kilka innych utworów. Grzegorz Olkiewicz na tym samym koncercie zadyrygował kilka innych utworów wykonanych przez uczestników i brawurowo poprowadził solistów Ewę Pyrek - skrzypce i Thomasa Martina - kontrabas oraz „Sotto Voce” - Polską Orkiestrę Kameralną z Wrocławia w „Grand Duo Concertante” Giovanniego Bottesiniego. Koncert zakończył się stojącą owacją po wykonanym wspólnie przez „Sotto Voce” i orkiestrę kontrabasową Marsza Radeckiego Johanna Straussa ojca. Wydarzenie miało miejsce w Dużym Studiu Polskiego Radia Wrocław w dniu 15 sierpnia 1998 r.
Na przełomie roku 1998/1999 przy ogromnej pomocy Ministerstwa Kultury i Sztuki udało się doprowadzić do szczęśliwego końca wydanie kolejnego, podwójnego, bogato ilustrowanego numeru magazynu „KontraBasista” tym razem w kolorowej szacie graficznej nagrodzonego w styczniu roku 2000 przez fundację „David Walter Charitable Trust” kwotą 1000 Dolarów.
Kolejnymi niezwykle ważnymi przedsięwzięciami PSK było poszerzenie organizowanych kursów mistrzowskich o klasy jazzowe. I tak w roku 1999 poprowadził je Adam Cegielski z Warszawy związany stałą współpracą ze znakomitym zespołem „Jagodziński Trio” a w roku 2000 Jacek Niedziela z Akademii Muzycznej w Katowicach. Znaczącymi wizytami we Wrocławiu i Wojnowicach były kury prowadzone przez wybitnych europejskich pedagogów i kontrabasistów: profesorów Klausa Trumpfa z Monachium (Niemcy), Miloślava Gajdośa z Kromerzirza (Czechy), Antonio Araque z Madrytu (Hiszpania), Radoslava Saśinę z Bratysławy (Słowacja), Zdzisława Prochownika z Winnipeg (Kanada), Aleksandra Chilo (Rosja) i Bonawenturę Nancka z Katowic. W większości kursów klasy mistrzowskie prowadziła także Irena Olkiewicz ofiarując stowarzyszeniu swój czas i energię na pozyskiwanie środków finansowych, przygotowywanie materiałów reklamujących kurs i koncerty, organizację pobytu wykładowców i uczestników kursów, prowadzenie kroniki PSK, rozliczanie otrzymanych dotacji, granie koncertów i zbieranie nowych materiałów do kolejnego numeru, tym razem wydania jubileuszowego magazynu „KontraBasista”. Pozostając prezesem PSK niezmiennie od początku jego istnienia Irena Olkiewicz z ogromną dziś satysfakcją i nadzieją na jeszcze wiele pięknych kolejnych kontrabasowych spotkań we Wrocławiu życzy wspaniałych przeżyć artystycznych i towarzyskich na pierwszym World Bass Festiwal - Światowym Festiwalu Kontrabasowym Wrocław - Dolny Śląsk 2004 w Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu.